INLEIDING

In het vorige deel onderzochten we domeinen van de werkelijkheid die worden omschreven door eigenschappen die ten onrechte worden geacht constitutief te zijn voor het beeld. Daar kwam het erop aan te tonen welke niet-constitutieve eigenschappen welke domeinen vatbaar maken voor verwarring met het beeld. Aan dit soort verwarring kan een eind gemaakt door te stellen dat 'elk beeld is x, maar niet elke x is een beeld'.

In dit laatste deel ons boek benaderen we het probleem niet via de usurperende eigenschappen, maar via de geüsurpeerde of usurperende domeinen. Deze domeinen zijn: de werkelijkheid, design, het idool, het teken, het spel, en de expressie. Hier komt het erop aan van elk domein aan te geven door welke differentia specifica het verschilt van het beeld, zodat een eventueel vervagen van de grenzen ongedaan kan worden gemaakt.

In de volgende hoofdstukken zullen we elk van deze verwante maar verschillende domeinen eerst duidelijk omschrijven. In principe zouden we over elk ervan een nieuw boek moeten schrijven. Maar we beperken ons tot algemene inleidingen, die vooral inzake 'idool' en 'teken' wat langer zijn uitgevallen, zozeer zelfs dat we het hoofdstuk over het teken in twee moesten splitsen. Zodra we ons van die taak hebben gekweten, geven we vervolgens aan welke verwarringen mogelijk worden langs welke paden. Vervolgens beschrijven we hoe via deze kanalen enerzijds het beeld evolueerde tot iets wat geen beeld meer kan worden genoemd (afritten uit het beeld), en hoe, omgekeerd, vele verwante activiteiten er aanspraak konden op maken om beeld te zijn, vooral als dat schuilgaat onder de dekmantel 'kunst' (opritten naar het beeld). Nadat duidelijk het onderscheid is gemaakt, kunnen we het ten volle tot ons laten doordringen hoe het beeld kan worden vermengd of gecombineerd met de domeinen in kwestie, vaak in combinaties die zo vertrouwd zijn, dat we niet meer doorhebben dat het combinaties zijn - wat de verwarring alleen maar in de hand werkt.